கபடியால் மாறிய வாழ்க்கை: இந்த கிராமத்துப் பெண்களின் வாழ்க்கையை கபடி புரட்டிப் போட்ட நெகிழ்ச்சிக் கதை

கபடி விளையாடிக் கொண்டிருந்த மீனாவின் கண்கள் இடமிருந்து வலமாகவும், பின்னோக்கியும் சுழன்று, அவர் தனது நகர்வை விரைந்து மேற்கொள்ளப் போகும் தருணத்தில் இருப்பதைக் காட்டின.

ஒரு கபடி விளையாட்டு, தலா ஏழு வீரர்களைக் கொண்ட இரண்டு அணிகளுக்கு இடையே விளையாடப்படுகிறது. இரு அணி வீரர்களும் தனித்தனியாக, எதிரணியின் எல்லைக்குள் பாடிச் செல்லும் போது (ride), எதிராளியை தொட்டுவிட்டு, தனது எல்லைக்குத் திரும்ப வேண்டும்.

இந்த ஆட்டம், 14 வயது மீனாவுக்கு மிகவும் முக்கியமானது. இந்த விளையாட்டு கட்டுப்படுத்தப்பட்ட, கிராமப்புறச் சூழலில் இருந்து விடுபட அவருக்கு உதவுகிறது, வாய்ப்புகள் நிறைந்த உலகத்திற்கான கதவைத் திறக்கிறது.

“நான் விளையாடும் போது வித்தியாசமாக உணர்கிறேன்” என்று கூறும் மீனா தனது உணர்வுகளைப் பிரதிபலிக்கும் வார்த்தைகளைக் கண்டுபிடிக்கப் போராடுகிறார்.

“அந்த நேரத்தில், நான் வீட்டு வேலைகளுக்குக் கட்டுப்பட்ட மீனா இல்லை. அழுத்தங்களைச் சுமந்திருக்கும், எதிர்பார்ப்புகள் நிறைந்திருக்கும் மீனா. கபடி விளையாடும் போது, விளையாடாத மற்ற பெண்களை விடவும் நான் மிகவும் சக்தி வாய்ந்தவளாக உணர்கிறேன்.” என்கிறார் அவர்.

மும்பையிலிருந்து சுமார் 230 கி.மீ தொலைவில் அமைந்துள்ள குஷோடி என்ற பழங்குடி கிராமத்தில் வசிக்கிறார் மீனா. அங்குள்ள பெண்களின் வாழ்க்கை காலங்காலமாக வீட்டு வேலைகள், திருமணம் மற்றும் குழந்தைகளைச் சுற்றியே உள்ளது.

ஆனால், 15 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கிராமப் பள்ளியில் இருந்த ஆசிரியர்கள் குழு ஒன்று மாணவிகளுக்கு புதிய வாய்ப்புகளை ஏற்படுத்திக் கொடுக்க முடிவெடுத்தது.

“எனக்கு ஒரு மகள் இருக்கிறாள். அவள் வாழ்வில் சாதிக்க வேண்டும், அவளால் முடிந்த சிறந்த வாழ்க்கையை வாழ வேண்டும் என்று விரும்புகிறேன். அந்தச் சிந்தையின் போது, பெண்கள் ஏன் கபடி விளையாடி, அதைத் தொழில்முறையாக முன்னெடுக்கக் கூடாது என்ற கேள்வி எழுந்தது” என்கிறார் அந்த ஆசிரியர்கள் குழுவில் ஒருவரான தாஜி ராஜ்குரு.

எனவே அவரும் அவரது சகாக்களும், தங்களது இளமைக் காலத்தில் கபடி விளையாடியதால், உள்ளூர் மாணவிகளுக்கு அதையே கற்றுக்கொடுக்க முடிவு செய்தனர். அவர்கள் தங்கள் சேமிப்புப் பணமான 5,000 ரூபாயை திரட்டினர். பள்ளி மைதானத்தைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள அனுமதிக்கும்படி கோரிக்கை விடுத்தனர். இந்த முயற்சிகளின் பலனாக, அந்தப் பகுதியின் முதல் பெண்கள் கபடி கிளப் ஒன்றை உருவாக்கினார்கள்.

ஆரம்பத்தில், இரண்டு மாணவிகள் மட்டுமே அவர்களின் கிளப்பில் இணைந்தனர்.

“பெற்றோர்கள் தங்கள் மகள்களை கபடி விளையாட அனுமதிக்கத் தயாராக இல்லை. ஏனெனில், அது வீட்டைவிட்டு வெளியே அதிக நேரம் செலவிட வேண்டியிருக்கும். தங்கள் மகளின் திருமண வாய்ப்புகளில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்றும் பெற்றோர் கவலைப்பட்டனர். ஏனெனில், பாரம்பரிய குடும்பங்கள் பெண்கள் வெளியே சென்று தாமதமாக வீட்டிற்கு வருவதை ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார்கள்,” என்கிறார் அவர்.

தாஜியும் அவரது சகாக்களும் வீடுவீடாகச் சென்று, பள்ளி நேரத்திற்கு முன்னும் பின்னும் பயிற்சி நேரங்களில் அவர்களின் மகள்கள் கபடி விளையாடும் போது பாதுகாப்பாக இருப்பார்கள் என்று பெற்றோருக்கு உறுதியளித்தார்கள். சிறுமிகளை முறையாகக் கண்காணிப்பதாகவும், அவர்கள் திசை மாறிவிட மாட்டார்கள் என்றும் ஆசிரியர்கள் குழு உறுதியளித்தது.

இந்த கிளப் தொடங்கப்பட்ட காலத்தில், ஆசிரியர்களே மாணவிகளை அவர்களின் வீடுகளில் இருந்து அழைத்து வந்து விடுவார்கள். ஆனால், எண்ணிக்கை அதிகரிக்கவே, அது சாத்தியப்படவில்லை. இப்போது கிளப்பில் சுமார் 30 மாணவிகள் உள்ளனர். அவர்கள் பயிற்சியளிக்கத் தொடங்கியதில் இருந்து தாஜியின் மகள் உள்பட 300 பேர் அவர்களிடம் பயிற்சி பெற்றுள்ளதாக அவர்கள் கூறுகின்றனர். சில மாணவிகள் 7 வயதிலேயே கபடி விளையாடத் தொடங்குகிறார்கள்.

கிளப்பின் மற்ற உறுப்பினர்களைப் போலவே, மீனாவும் பள்ளி தொடங்குவதற்கு இரண்டு மணிநேரத்திற்கு முன்பும், வகுப்புகள் முடிந்து இரண்டு மணிநேரமும் கபடி பயிற்சி பெறுகிறார். இதற்காக அவர், அதிகாலையிலேயே வீட்டைவிட்டு புறப்பட வேண்டியிருக்கும், வீட்டிற்குத் திரும்பும் போது இரவு வந்துவிடும்.

“நான் தனியாகச் செல்கிறேன், அதிகாலையில் இருட்டாக இருக்கிறது. யாராவது என்னை ஏதாவது செய்துவிடக்கூடும் என்று பயந்தேன். தொடக்கத்தில் என் குடும்பம் எனக்கு ஆதரவாக இருக்கவில்லை. நான் ஒரு கபடி வீராங்கனையாக மாறுவதற்கான எனது முயற்சி குறித்து அவர்கள் இன்னும் மகிழ்ச்சியடையவில்லை,” என்று அவர் கூறுகிறார்.

ஆனால், பல ஆண்டுகளாக சிறந்து விளங்கி மாநில அணிகள் அல்லது உள்ளூர் லீக் போட்டிகளில் சேர்ந்த கிளப் உறுப்பினர்களால் ஈர்க்கப்பட்டு, மீனா விடாமுயற்சியுடன் இருக்கிறார். சித்தி சல்கே, சம்ரீன் புரந்த்கர் ஆகியோர் இந்த கபடி கிளப்பில் சுமார் 8 ஆண்டுகள் பயிற்சி பெற்ற முதல் குழுவைச் சேர்ந்தவர்கள். இப்போது அவர்கள் 25 வயதில், அவர்கள் தொழில்முறை லீக் வீராங்கனைகளாகவும் பொருளாதார ரீதியாகச் சுதந்திரமானவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள்.

முதலில், கபடி விளையாடுவது அப்போதைக்கான ஓர் ஆர்வம்தான் என்று அவர்களது குடும்பத்தினர் நினைத்தனர். அதையே ஒரு தொழிலாக அவர்கள் முன்னெடுக்க விரும்பியபோது, அவர்களின் பெற்றோர் ஏற்கவில்லை. திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டுமென்று இன்னமும் கூட அவர்களுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கப்படுகிறது. அதேநேரத்தில், சித்தியும் சம்ரீனும் நல்ல நிலையில் இருப்பதைக் கண்டு அவர்களின் குடும்பத்தினர் பெருமையும் கொள்கின்றனர்.

“என் குடும்பத்தில் வேறு யாரும் என் அளவுக்குச் சம்பாதிக்கவில்லை. நான் இப்போது ஒரு நகரத்தில் வசிக்கிறேன். சுயமாக முடிவுகளை எடுக்கிறேன். எங்கள் சமூகத்தில், பெண்கள் விரும்பியதைச் செய்வது கடினம். அப்படியிருக்கும் போது, கபடி மட்டுமே என்னை இந்த நிலைமைக்கு உயர்த்தியது,” என்று கூறுகிறார் சம்ரீன்.

சித்தி, சம்ரீனுடன் ஒரே அணியில் விளையாடுகிறார். அவர்களின் நட்பு, கபடி மூலமாகப் பிறந்தது. அவர்கள் போட்டிகளுக்காக இந்தியா முழுவதும் பயணம் செய்து, பதக்கங்களை, சாம்பியன்ஷிப்களை வென்றுள்ளனர்.

“கபடியால் மட்டுமே என்னால் சாதிக்க முடிந்தது. இல்லையெனில், நான் திருமணம் செய்துகொண்டு என் கணவரின் வீட்டில் பாத்திரங்களைக் கழுவிக் கொண்டிருந்திருப்பேன்,” என்று கூறுகிறார் சித்தி.

இந்தியாவில் விளையாட்டுகளில் சிறந்து விளங்குவது, அரசுத் துறைகளில் வேலை பெற உதவும். இந்திய மாநிலங்கள் விளையாட்டில் அதிக சாதனை படைத்தவர்களுக்குப் பணியிடங்களை ஒதுக்குகின்றன. ஒரு வீரரின் தொழில்முறை விளையாட்டுக் காலம் முடிவுக்கு வரும்போது இந்த வேலைவாய்ப்புகள் அவர்களுக்கு வருமானத்தை உறுதி செய்கின்றன.

பல கிராமப்புற பெண்கள் இந்த வேலைவாய்ப்புகள் மூலமாக பொருளாதார ரீதியாக சுதந்திரம் பெற வேண்டும் என்ற கனவுடன் விளையாட்டில் ஈடுபடுகின்றனர். இது அவர்களுக்கு அதிக மரியாதையையும் அடையாள உணர்வையும் பெறவும் உதவுகிறது.

“நாங்கள் கபடி கிளப்பை தொடங்கிய போது, இந்தப் பெண்களுக்கு யாரும் எந்த முக்கியத்துவம் கொடுக்கவில்லை. அவர்கள் வீடுகளிலும், சமூகத்திலும் எப்போதும் இரண்டாம் நிலை குடிமக்களாகவே இருந்தனர்,” என்று கிளப்பின் இளம் பயிற்சியாளரான விலாஸ் பிந்த்ரே கூறுகிறார்.

“ஆனால், கிராமப்புற பெண்கள் விளையாட்டு மூலம் முன்னேறும்போது, அவர்களின் வாழ்க்கை கணிசமாக மாறுகிறது என்பதை நாங்கள் உணர்ந்தோம். அவர்கள் பேசும் விதம், தங்களைத் தாங்களே சுமந்து செல்லும் விதம், அவர்களின் வாழ்க்கை முறை அனைத்துமே மாறுகின்றன” என்கிறார் அவர்.

தொழில்முறை வீராங்கனைகளாக மாறாவிட்டாலும், கிளப்பின் பல உறுப்பினர்கள் தங்கள் தன்னம்பிக்கை வளர்வதைக் கண்டுள்ளனர். பல்கலைக்கழகத்தில் சேர்ந்து உயர்கல்வி பயிலவும், உரிய வயதாகும் வரை திருமணத்தைத் தள்ளிப் போடவும் குடும்பத்தினரை அவர்கள் வற்புறுத்தியுள்ளனர்.

சமூகமும் அதனை ஏற்றுக்கொள்ளும் நிலைக்கு வந்துவிட்டது. பெண்கள் உடற்பயிற்சி செய்வதைக் காணும் போது, மக்கள் முகம் சுளிப்பதில்லை.

பயிற்சியாளர்கள், போட்டிகளில் தங்கள் அணியின் வெற்றிக்குக் கிடைக்கும் ரொக்கப் பரிசுகள் மற்றும் அவ்வப்போது கிடைக்கும் நன்கொடைகள் மூலம் கிளப்பை நடத்துகின்றனர். பெரும்பாலான மாணவிகள் ஏழை மற்றும் பின்தங்கிய குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதால், அவர்கள் எந்த கட்டணமும் செலுத்துவதில்லை.

பருவகால பயிற்சியுடன், இந்த கபடி கிளப் கோடையில் பள்ளியில் தங்கியிருந்து பயிற்சி மேற்கொள்வதற்கான முகாம்களை ஏற்பாடு செய்வதற்கும் நிதியளிக்கிறது. வீராங்கனைகளுக்கு முட்டை, வாழைப்பழம், பால் போன்ற உணவுகளையும் வழங்குகிறது. அதோடு, பெரும்பாலும் வீராங்கனைகளின் காயங்களுக்கு சிகிச்சையளிக்கவும் பணம் செலுத்துகிறது.

காலப்போக்கில், பெற்றோரின் அச்சங்கள் தணிந்துள்ளன. ஆனால் விமர்சகர்கள் சில நேரங்களில் பயிற்சியாளர்களை சந்தேகத்துடன் கேள்வி எழுப்புகின்றனர். “நீங்கள் ஏன் ஆண்களுக்குப் பயிற்சி அளிக்கக்கூடாது?” என்று மக்கள் மறைமுகமாகப் பேசுவதாகக் கூறுகிறார் தாஜி. ஆனால், ஆண்களுக்கு ஏற்கெனவே பல வாய்ப்புகள் இருப்பதாகவும், பெண்களைப் பொருத்தவரை அத்தகைய வாய்ப்புகள் இல்லாத நிலை நீடிப்பதாகவும் அவர் கூறுகிறார்.

“நாங்கள் அவர்களின் பயிற்சியாளர்கள் மட்டுமல்ல. சில நேரங்களில் நாங்கள் அவர்களின் பெற்றோராகவும் இருந்து வழிநடத்துகிறோம், ஒழுங்குபடுத்துகிறோம். சரியான முடிவை எடுக்க உதவுகிறோம்,” என்கிறார் விலாஸ்.

மீனா, இந்த மதிப்புமிக்க வாய்ப்பின் முக்கியத்துவத்தை அறிவார். “நான் சிறந்த ரைடராகவும், இந்திய கபடி அணியின் கேப்டனாகவும் உயர விரும்புகிறேன்” என்று கூறுகிறார் அவர். பதக்கங்கள், சாம்பியன்ஷிப்கள் பற்றிக் கனவு காணத் துணிந்து, ஒரு சராசரி கிராமத்துப் பெண் வாழ்க்கையை விட்டுவிட்டு முன்னேறிச் செல்கிறார்.

– இது, பிபிசிக்காக கலெக்டிவ் நியூஸ்ரூம் வெளியீடு